NAJWIĘKSZE ZWYCIĘSTWA ORĘŻA POLSKIEGO BITWA POD PŁOWCAMI (27 WRZEŚNIA 1331) #zostanwdomu
W ramach projektu "Na tropach historii" kolejna odsłona cyklu NAJWIĘKSZE ZWYCIĘSTWA ORĘŻA POLSKIEGO
Bitwa pod Płowcami (27 września 1331)
Po wstępnym ataku na Polskę w lipcu 1331 r., kiedy to wojska krzyżackie zdobyły m.in. Bydgoszcz, we wrześniu oddziały zakonne podjęły dużą wyprawę, której celem było trwałe zagarnięcie Kujaw. Główna armia krzyżacka, licząca ok. 7 tys. ludzi, wyruszyła z ziemi chełmińskiej i przez Płock, Koło i Uniejów dotarła do Kalisza, gdzie miała nastąpić koncentracja wojsk i spotkanie z oddziałami króla czeskiego Jana Luksemburskiego.
Wobec nieprzybycia wojsk czeskich i trudności z zaopatrzeniem, będących skutkiem działania rozlokowanych w okolicy wojsk króla Władysława Łokietka, Krzyżacy skierowali się na zachód ku Kujawom. Po potyczce pod Koninem 24 IX, dotarli do Radziejowa, skąd zamierzali zaatakować Brześć Kujawski. Władysław Łokietek przeciął drogę nieprzyjacielowi, stając ze swą armią pod wsią Płowce. Polacy przepuścili dwa pierwsze oddziały wojsk zakonnych. Trzeci, dowodzony przez Dietricha von Altenburga został związany od czoła przez grupę wojewody poznańskiego Wincentego z Szamotuł, a następnie zaatakowany z boku przez wojska króla.
Po uporczywym boju udało się zmusić pierwszą grupę Krzyżaków do kapitulacji, jednak po powrocie dwóch pozostałych oddziałów zakonnych walka przeciągnęła się do zmierzchu. W drugiej fazie bitwy żadna ze stron nie uzyskała zdecydowanej przewagi. Straty obu stron były wysokie, co wynikało z praktyki wycinania jeńców, i wynosiły około jednej trzeciej stanu wojsk. Mimo braku rozstrzygnięcia, po bitwie pod Płowcami Krzyżacy zrezygnowali z dalszej akcji na Kujawach i wycofali się do Torunia.
Opiekun; Małgorzata Tarsa-Bielak, Krzysztof Ruchała
Źródło: twojahistoria.pl
Obraz "Bitwa pod Płowcami" (mal. Juliusz Kossak)