Niech ten dzień będzie dla nas dniem zadumy i refleksji nad odzyskaną ponad 100 lat temu wolnością. W broszurze politycznej napisanej przez J. Pawlikowskiego, a inspirowanej przez T. Kościuszkę, wydanej we Francji w 1800 r. pt. „Czy Polacy wybić się mogą na niepodległość?” możemy przeczytać następujące słowa:

„POLSKA wymazana jest dzisiaj z rzędu mocarstw europejskich. Okropny los ten, czy wyrokiem ma być wiecznym? przemijającą klęską, podobną do nadzwyczajnych powodzi niszczących wszystko, ale nie pochłaniających, a których gdy ustanie zapęd wściekły, zostaje własność naznaczona wielkiemi stratami?”

Autor tych słów nie doczekał odrodzenia Rzeczypospolitej. Nie doczekały jej setki tysięcy Polaków walczących w insurekcjach, powstaniach i różnego rodzaju zrywach. Ale każdy z nich dołożył małą cegiełkę do odbudowy Polski. W końcu stało się to możliwe dzięki sprzyjającej sytuacji geopolitycznej i zaangażowaniu wielu Polaków, czy to walczących z orężem w ręku na frontach I wojny światowej czy też zaangażowanych w akcję dyplomatyczną. Nie można zapomnieć o wkładzie polskich artystów i pisarzy, którzy w okresie kiedy nie było Polski na mapach świata tworzyli swe dzieła „ku pokrzepieniu serc”.

Odrodzona Polska, marzenie milionów Polaków, powróciła późną jesienią 1918 r. na mapy świata. Pochylmy dziś w zadumie choć na chwilę nasze głowy oddając cześć Ojcom Niepodległej oraz tym wszystkim, którzy czy to orężem, czy piórem, pędzlem czy też własną ciężką pracą przyczynili się do odzyskania przez Polskę niepodległości. I pamiętajmy, że wolność nie jest nam dana na zawsze … A autor wspomnianej już broszury „Czy Polacy wybić się mogą na niepodległość?” słusznie napisał: „Naród żądający niepodległości, potrzeba koniecznie, aby ufał w swoje siły. Jeżeli nie ma tego czucia, jeżeli do utrzymania bytu swego nie idzie przez własne usiłowanie, ale przez obce wsparcie lub łaskę, można śmiało przepowiedzieć, iż nie dojdzie ani szczęścia, ani cnoty, ani sławy.”