I– jak się uważa – mają tę dorosłość wpisaną w metrykę (o nastolatku na ogół nie powiemy, że jest dorosły – najwyżej nad wiek dojrzały). Ale to kryteria niedoskonałe, bo ani mieszkanie z rodzicami, ani kłopoty finansowe nie świadczą wprost o niedojrzałości czy życiowej nieporadności. Wiek to też czasem żadna wskazówka.
Najrozsądniej odwołać się zatem do kryteriów miękkich. Co więc świadczy o tym, że jesteśmy dorośli? Psycholog Robert Taibbi powiada, że dorośle zachowują się ci, którzy opanowali następujące umiejętności:
Dorośli umieją konfrontować się z innymi. I z ich silnymi uczuciami. Mowa przede wszystkim o akceptacji dla emocji, których doświadczają ludzie nam bliscy i dalecy. A mówiąc obrazowo: kiedy ktoś się w naszej obecności denerwuje (albo denerwuje się wręcz na nas), to nie zarażamy się tą złością, nie rewanżujemy tym samym, nie uszczęśliwiamy nikogo na siłę, nie przejmujemy cudzych humorów. Ale stawiamy im czoła. Oznaką dojrzałości jest też przyjmowanie ciosów, nie zaś unikanie konfrontacji. Dorośli, podsumowując, potrafią wyciszyć własne emocje, rozumiejąc jednocześnie, że inni też ich doświadczają. Koniec końców cudze emocje to nie nasze emocje.
Dorośli przyznają się do błędów. A ponieważ przyznają się do błędów, to dają sobie także przyzwolenie na ich popełnianie – nie są więc dla siebie surowi bardziej, niż wymagałaby tego sytuacja. Błędy są ludzkie – powiada psycholog Robert Taibbi. Uznanie własnych błędów i przewin to oznaka pokory. Poza tym pomaga zrozumieć błędy cudze. Dorosłość polega zatem na tym, żeby błędy uznawać za… błędy – które przytrafiają się każdemu, za które należy brać odpowiedzialność, ale które miewają złożone przyczyny. Dopiero taka postawa pozwoli wyciągać z nich wnioski i lekcje. To nie defekt charakteru.
Dorośli są uczciwi. Jakkolwiek ogólnikowo to brzmi, miewamy z uczciwością kłopoty. Mijamy się z prawdą czasem w drobnych, niewinnych sprawach – dla wygody i świętego spokoju. Warto to przemyśleć i się pilnować. Psycholog Robert Taibbi zaznacza ponadto, że istotny jest także autentyzm na poziomie emocji. Uczciwość ta polegałaby na uznaniu, że czegoś się doświadcza, coś się odczuwa – na nazwaniu uczuć, wątpliwości, a nie na ukrywaniu ich przed sobą, oszukiwaniu się i uciekaniu od problemów
Dorośli proszą o pomoc i wsparcie. Podejrzliwość i ogólny brak zaufania nie są przejawami dojrzałości, przeciwnie. Dojrzałość nie polega też na tym, że zdajemy się w życiu wyłącznie na los albo samych siebie, zgrywając zawsze silnych, samodzielnych i niezależnych. „Umiesz liczyć, licz na siebie” – to fraza ze słownika młodych zbuntowanych raczej niż dorosłych. Bo dorośli nie tylko korzystają ze wsparcia, ale też nie wstydzą się o nie poprosić.
Dorośli są proaktywni. W psychologii proaktywność i reaktywność to cechy, które występują w opozycji. Reaktywność, jak nazwa wskazuje, to postawa charakteryzująca się tym, że przystosowujemy się do sytuacji, które mają miejsce. Reagujemy na to, co robią inni, na okoliczności, zdarzenia. Proaktywność to postawa odmienna – polega na tym, że bierzemy sprawy w swoje ręce, nie uzależniając się od ludzi i sytuacji. Podejmujemy decyzje i bierzemy za nie odpowiedzialność. Dokonujemy wyborów i wyciągamy konsekwencje. Dorośli – powiada psycholog – umieją zrobić krok wstecz, zastanowić się nad swoim zachowaniem i zadecydować, co dalej.
Dorośli ustalają priorytety i wartości – i trzymają się ich. W młodości to rodzice i nauczyciele podpowiadają, co należy/wypada/trzeba robić, żeby być przyzwoitym. Z czasem sami ustalamy, co jest dla nas istotne i jakimi zasadami w życiu się kierować. Dorosłość to lojalność wobec siebie – ostatecznie chodzi o to, żeby móc spokojnie (i bez poczucia winy) spojrzeć w lustro.
Test: Oblicz swój wiek psychologiczny!
1. Które słowo najlepiej opisuje Twój charakter?
A) Szaleństwo
B) Spontaniczność
C) Odpowiedzialność
D) Spokój
2. Czym kierujesz się podejmując ważne życiowe decyzje?
A) Swoją wygodą
B) Zdaniem innych
C) Zdrowym rozsądkiem
D) Korzyściami w przyszłości
3. Określ skalę swojej spontaniczności (maksymalny wskaźnik to 10):
A) 10!
B) 6-9
C) 3-5
A) 0-2
4. Jak bardzo sugerujesz się zdaniem innych?
A) Wcale, to moje życie
B) Staram się postępować w zgodzie z własnym sumieniem, ale potrafię przyznać innym rację
C) Opinia innych jest dla mnie bardzo ważna
D) Zawsze kalkuluję, czego oczekują ode mnie inni
5. Branża, w której najbardziej chcesz pracować:
A) Rozrywka, media, sztuka
B) Każda, która zapewni mi częsty kontakt z ludźmi
C) Administracja, edukacja, biznes
D) Stanowisko nie jest istotne, liczy się wynagrodzenie
6. Jak wygląda Twoje aktualne życie uczuciowe?
A) To tu, to tam, nie potrafię się zdecydować, czego chcę
B) Wciąż szukam
C) Jestem w związku, który daje nadzieję na przyszłość
D) Jest stabilne i niczego więcej nie oczekuję (samotność lub stały związek)
7. Jak bardzo przejmujesz się swoim wyglądem zewnętrznym?
A) To podstawa, bo jak cię widzą, tak cię piszą
B) Jest istotny, ale nie najważniejszy
C) Dbam o siebie, kiedy mam na to ochotę
D) Nie za bardzo, to przereklamowana kwestia
8. Określ swój aktualny nastrój (10 – euforia, 1 – skrajna depresja):
A) 10!
B) 6-9
C) 3-5
D) 0-2
9. Czego najbardziej oczekujesz od życia?
A) Dobrej zabawy
B) Powodzenia finansowego i uczuciowego
C) Akceptacji ze strony innych
D) Spokojnej stabilizacji
10. Na ile lat się czujesz?
A) Zdecydowanie mniej, niż mam metrykalnie
B) Kilka lat mniej
C) Oficjalny wiek współgra z moją osobowością
D) Więcej, niż mam w rzeczywistości
WYNIKI
Za Tobą 10 pytań. Poniżej zanotowanych odpowiedzi wpisz swój wiek metrykalny. Następnie wykonaj obliczenia, dodając lub odejmując kolejne wartości.
Za każdą odpowiedź A: odejmij 1 rok
Za każdą odpowiedź B: odejmij 0,5 roku
Za każdą odpowiedź C: dodaj 0,5 roku
Za każdą odpowiedź D: dodaj 1 rok
Np. wiek metrykalny wynosi 25 lat, pierwsza wskazana odpowiedź to A. 25-1=24. Kolejna odpowiedź to C. 24+0,5=24,5. I tak kolejno z 10 odpowiedziami. Ostateczny wynik wskaże Twój wiek psychologiczny. Jak bardzo różni się od tego rzeczywistego?
źródło;
Opracowała. Elżbieta Plata